Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0330.jpeg

 — Nie usiedzimy — odrzekł Jędrek z Kropiwnicy.
 Zbyszko spojrzał znów na obcych rycerzy i na ich pawie pióra:
 — To i ci po to jadą?
 — Bracia zakonni, może i po to. Kto ich wie?
 — A ów trzeci?
 — Trzeci jedzie, bo ciekawy.
 — Znaczny jakiś musi być.
 — Ba! wozów idzie za nim okutych trzy, z godnym sprzętem, a ludzi pocztowych jest dziewięciu. Bogdajby się z takim zewrzeć! Aże ślina do gęby idzie.
 — Ale nie możecie?
 — Jakże! Toć mi książę kazał ich strzedz. Włos im z głowy nie spadnie do Ciechanowa.
 — A nużbym ich pozwał? Nużby się chcieli ze mną potykać?
 — Tedy musielibyście się wpierw ze mną potykać, bo pókim żyw, nie będzie z tego nic.
 Zbyszko, usłyszawszy to, spojrzał przyjaźnie na młodego szlachcica i rzekł:
 — Rozumiecie, co rycerska cześć. Z wami nie będę się potykał, bom wam przyjacielem, ale w Ciechanowie, da Bóg, przyczynę przeciw Niemcom znajdę.
 — W Ciechanowie róbcie sobie, co wam się spodoba. Nie obejdzie się też tam bez jakowychś gonitw, to może pójść i na ostre, byle książę i komturowie dali pozwoleństwo.