Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0332.jpeg

bardzo. Myślę wszelako, że ów młody rycerz ślub uczynił, jako tego powroza nie zdejmie, dopóki jakiejś wielkiej przewagi rycerskiej nie dokona. W dzień go na zbroi nosi, w nocy na gołem ciele.
 — Sanderus! — zawołał nagle Zbyszko.
 — Do usług — odpowiedział, zbliżając się Niemiec.
 — Zapytaj się tego rycerza, jaka jest najcnotliwsza i najcudniejsza dziewka na świecie.
 — Jaka jest najcudniejsza i najcnotliwsza dziewka na świecie? — zapytał Sanderus.
 — Ulryka de Elner! — odpowiedział Fulko de Lorche.
 I podniósłszy oczy w górę, począł raz po razie wzdychać, Zbyszkowi zaś, gdy usłyszał takie bluźnierstwo, oburzenie zaparło dech w piersi, a gniew chwycił go tak wielki, że zdarł na miejscu ogiera; zanim jednak zdołał przemówić, Jędrek z Kropiwnicy przedzielił go koniem od cudzoziemca i rzekł:
 — Nie będziecie się tu wadzić.
 Lecz Zbyszko zwrócił się znów do przekupnia relikwii.
 — Powiedz mu odemnie, że sowę miłuje.
 — Pan mój mówi, szlachetny rycerzu, że miłujecie sowę! — powtórzył, jak echo Sanderus.
 Na to pan de Lorche puścił cugle i prawą ręką począł odpinać, a następnie ściągać żelazną rękawicę, poczem rzucił ją w śnieg przed Zbyszkiem, ów zaś skinął na swego Czecha, aby ją podjął ostrzem kopii.