Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0408.jpeg

podobną do zakonnej odzież — z różańcem i małą pątniczą tykwą u pasa. Mówiąc dobrze po polsku, dopytywała z wielką troskliwością służbę i o Zbyszka i o Danusię, której przy sposobności podarowała różę jerychońską, a na drugi dzień w czasie snu Zbyszka, gdy dziewczyna siedziała w izbie jadalnej, przysunęła się do niej i rzekła:
 — Boże wam błogosław, panienko. Dziś w nocy po pacierzu śniło mi się, że przez śnieg padający szło ku nam dwóch rycerzy, ale jeden doszedł pierwej i w bieluchny płaszcz was owinął, a drugi zaś rzekł: „Śnieg jeno widzę, a jej nie ma“ — i wrócił się.
 A Danusia, której chciało się spać, otworzyła zaraz ciekawie swe modre oczy i spytała:
 — A co to znaczy?
 — To znaczy, że ten was dostanie, który was najbardziej miłuje.
 — To Zbyszko! — odrzekła dziewczyna.
 — Nie wiem, bom mu twarzy nie widziała, widziałam jeno biały płaszcz, a potem obudziłam się zaraz, gdyż Pan Jezus zsyła mi każdej nocy bóle w nogach, a rękę całkiem mi odjął.
 — A że to wam ten balsam nie pomógł?
 — Nie pomoże mi, panienko, i balsam, gdyż to za ciężki grzech mój, a chcecie wiedzieć za jaki, to opowiem.
 Danusia skinęła głową na znak, że chce wiedzieć, więc siostra mówiła dalej:
 — Są w zakonie i służki, niewiasty, które choć ślubów nie czynią, bo nawet i mężate być