Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0442.jpeg

łatek przytwierdzonych do dyszlów nie było wcale słychać, natomiast w wyciu i poświście wichury odzywały cię jakieś głosy żałosne, jakby wycie wilcze, jakby odległe rżenie koni, a czasem jakby pełne trwogi ludzkie wołanie o ratunek. Wyczerpane konie poczęły się spierać bokami o siebie i iść coraz wolniej.
 — Hej, kurniawa też to, kurniawa! — rzekł zdyszanym głosem Czech — szczęście, panie, żeśmy pod miastem i że owe ognie się palą, bo inaczej źleby było z nami.
 — Kto w polu, temu śmierć — odrzekł Zbyszko; — ale oto i ognia już nie widzę.
 — Bo tuman taki, że i ogień nie prześwieci. A może rozmiotło drwa i węgle.
 Na innych wozach rozmawiali także kupcy i rycerze, że kogo zamieć zdala od siedzib ludzkich ułapi, ten już dzwonów jutro nie usłyszy. Lecz Zbyszko zaniepokoił się nagle i rzekł:
 — Nie daj Bóg, aby tam Jurand był gdzie w drodze.
 Czech, lubo całkiem zajęty wpatrywaniem się w stronę ognisk, usłyszawszy słowa Zbyszka, odwrócił jednak głowę i zapytał:
 — To pan ze Spychowa miał zjechać?
 — Miał.
 — Z panną?
 — A ogień to ci naprawdę przesłoniło — odpowiedział Zbyszko.
 I rzeczywiście płomień przygasł, ale natomiast