Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0443.jpeg

na drodze tuż przy koniach i saniach zjawiło się kilku jeźdźców.
 — A czego zastępujesz? — zawołał czujny Czech, chwytając kuszę. — Kto wy?
 — Ludzie książęcy, wysłani w pomoc podróżnym.
 — Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
 — Na wieki wieków.
 — Prowadźcie do miasta! — ozwał się Zbyszko.
 — Czy nikt z was nie ostał?
 — Nikt.
 — Zkąd jedziecie?
 — Od Przasnysza.
 — A więcej podróżnych nie widzieliście po drodze?
 — Nie widzieliśmy. Ale może znajdą się na innych gościńcach.
 — Na wszystkich ludzie szukają. Jedźcie za nami. Zjechaliście z drogi! W prawo!
 — Nie wiesz to — rzekł — że w takie święta djabelska moc truchleje i że djabły w przeręble się chowają? Jednego raz pod Sandomierzem rybacy przed wilią w niewodzie znaleźli: trzymał szczupaka w pysku, ale jak go głos dzwonów doszedł, zaraz omdlał, oni zasię kijami go tłukli aż do wieczerzy. Jużci wichura tęga jest, ale to z Pana Jezusowego pozwoleństwa, który widać chce, żeby jutrzejszy dzień był tem radośniejszy.
 — Ba! Byliśmy tuż pod miastem, a wsze-