Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0444.jpeg

lako, gdyby nie ci ludzie, jeździlibyśmy może i do północka, gdyż jużeśmy z drogi zjechali — odpowiedział Głowacz.
 — Bo ogień przygasł.
 I zawrócił konie. Przez czas jakiś słychać było tylko szum wichru.
 — Siła gości w starym zamku? — spytał po chwili Zbyszko.
 Najbliższy jeździec, nie dosłyszawszy, pochylił się ku niemu:
 — Jako zaś mówicie, panie?
 — Pytam, czy siła gości u księstwa?
 — Po staremu: jest dość!
 — A dziedzica ze Spychowa nie ma?
 — Nie ma, ale go czekają. Pojechali też ludzie naprzeciw.
 — Z kagankami?
 — Gdzieby tam wiater pozwolił!
 Lecz dalej nie mogli rozmawiać, bo szum zamieci wzmógł się jeszcze.
 — Czyste djabelskie wesele! — ozwał się Czech.
 Zbyszko jednak kazał mu milczeć i paskudnego imienia nie wywoływać.
 Tymczasem wjechali jednak rzeczywiście do miasta. Zaspy śniegowe leżały tam w ulicach jeszcze większe, tak wielkie, że w wielu miejscach zakrywały niemal okna, z którego to powodu, błądząc za miastem, nie mogli dojrzeć świateł. Ale natomiast wicher mniej tu dawał się we znaki. Na ulicach były pustki, mieszczanie siedzieli już