Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0453.jpeg

 — Jest zaspa pod wierzbą. Poświećcie!
 Kilku ludzi książęcych zsiadło z koni i poczęło świecić pochodniami, poczem zaraz jeden zawołał:
 — Człowiek pod śniegiem! Widać głowę, ot tu!
 — Jest i koń! — zawołał zaraz drugi.
 — Odkopać!
 Łopaty poczęły zanurzać się w śniegu i odrzucać go na obie strony.
 Po chwili ujrzano siedzącą pod drzewem postać ludzką, ze schyloną na piersi głową i czapką głąboko zasuniętą na twarz. Jedna ręka trzymała lejce konia, który leżał obok z nozdrzami zarytemi w śnieg. Widocznie człowiek odjechał od orszaku, może dla tego, by dostać się prędzej do mieszkań ludzkich i sprowadzić pomoc, a gdy koń mu padł, wówczas schronił się pod wierzbę po stronie przeciwnej od wiatru — i tam skrzepł.
 — Poświeć! — zawołał Zbyszko.
 Pachołek przysunął pochodnią do twarzy zmarzego, ale rysów trudno było zrazu rozeznać. Dopiero, gdy drugi pachoł uniósł pochyloną głowę do góry, ze wszystkich piersi wyrwał się jeden okrzyk:
 — Pan ze Spychowa!
 Zbyszko kazał go porwać dwom ludziom i ratować w najbliższej chacie, sam zaś, nie tracąc chwili, skoczył wraz z pozostałą służbą i przewodnikiem na ratunek reszty orszaku. Po drodze myślał, że tam znajdzie Danuśkę, żonę swoją,