Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0480.jpeg

 Lecz Jurand podniósł ręce, położył je na ramionach Zbyszka — i nagle przygarnął go z całą siłą do piersi; ów zaś, ochłonąwszy z chwilowego zdumienia, chwycił go wpół, i trzymali się tak długo, gdyż przykuwały ich do siebie wspólne strapienia i wspólna niedola.
 Gdy zaś się puścili, Zbyszko ścisnął jeszcze za kolana starego rycerza, a następnie począł całować go ze łzami w oczach po ręku.
 — Nie będziecie mi przeciwni? — pytał.
 A na to Jurand odrzekł:
 — Byłem ci przeciwny, bom ją w duszy Bogu ofiarował.
 — Wyście ofiarowali ją Bogu, a Bóg mnie. Wola Jego!
 — Wola Jego! — powtórzył Jurand: — jeno trzeba nam teraz i miłosierdzia.
 — Komuż Bóg pomoże, jeśli nie ojcu, który szuka dziecka, jeśli nie mężowi, którzy szuka żony? Zbójom nie będzie ci pomagał.
 — A przecie ją porwali — odpowiedział Jurand.
 — To im de Bergowa oddacie.
 — Oddam wszystko, co chcą.
 Lecz na myśl o Krzyżakach zbudziła się w nim wnet stara nienawiść i objęła go jak płomień, gdyż po chwili dodał przez zaciśnięte zęby:
 — I dołożę, czego nie chcą.
 — Jam im też poprzysiągł, — odpowiedział Zbyszko — ale teraz trzeba nam do Spychowa.
 I począł pilić, by siodłano konie. Jakoż, gdy