Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0493.jpeg

który przez ten czas nabrał ducha i osądził, że Jurand musi się już teraz więcej hamować, rzekł:
 — Taka jest wola braci Szomberga i Markwarta.
 Służka zaś mówiła dalej:
 — Oto powiecie, że ten pątnik, który przyjechał ze mną, przywiózł wam okup, my zaś odjedziem ztąd ze szlachetnym panem de Bergow i z jeńcami.
 — Jakto! — rzekł Jurand, marszcząc brwi — zali myślicie, że wam oddam jeńców, nim mi dziecko wrócicie?
 — Uczyńcie, panie, jeszcze inaczej. Możecie sami jechać po córkę do Szczytna, dokąd wam ją bracia przywiozą.
 — Ja? do Szczytna?
 — Bo gdyby ją znów zbójcy w drodze porwali, znów posąd wasz i tutejszych ludzi padłby na pobożnych rycerzy, i dla tego ci wolą ją wam do rąk własnych oddać.
 — A kto zaś zaręczy mi, że wrócę, gdy sam wlezę wilkowi w gardziel?
 — Cnota braci, sprawiedliwość ich i pobożność.
 Jurand począł chodzić po izbie. Począł już przewidywać zdradę i obawiał się jej, ale czuł jednocześnie, że Krzyżacy mogą mu nałożyć warunki, jakie im się podoba — i że jest wobec nich bezsilny.
 Jednakże przyszedł mu widocznie do głowy jakiś sposób, gdyż zatrzymawszy się nagle przed