Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0522.jpeg

rzyły się nagle i stanął przed niemi młodzianek z wygoloną głową, jak klerycy, ale przybrany w suknię świecką, i zapytał:
 — Wyście, panie, Jurand ze Spychowa?
 — Jam jest.
 — Pobożny komtur rozkazał mi prowadzić was. Pójdźcie za mną.
 I począł go wieść przez sklepioną wielką sień ku schodom. Przy schodach jednak zatrzymał się, i obrzuciwszy Juranda oczyma, znów spytał:
 — Broni zaś nie macie przy sobie żadnej? Kazano mi was obszukać.
 Jurand podniósł do góry oba ramiona, tak, aby przewodnik mógł dobrze obejrzeć całą jego postać, i odpowiedział:
 — Wczoraj oddałem wszystko.
 Wówczas przewodnik zniżył głos i rzekł prawie szeptem:
 — Tedy strzeżcie się gniewem wybuchnąć, boście pod mocą i przemocą.
 — Aleć i pod wolą Boską — odpowiedział Jurand.
 I to rzekłszy, spojrzał uważniej na przewodnika, a spostrzegłszy w jego twarzy coś w rodzaju politowania i współczucia, rzekł:
 — Uczciwość patrzy ci z oczu, pachołku. Odpowieszże mi szczerze na to, o co spytam?
 — Spieszcie się, panie — rzekł przewodnik.
 — Oddadzą dziecko za mnie?
 A młodzieniec podniósł brwi ze zdziwieniem: