Strona:PL Herbert George Wells - Pierwsi ludzie na księżycu.pdf/123

cają znów do kajdan. Gdyby się udało je zrzucić? Czy dostrzegą selenici usiłowania moje, a jeśli dostrzegą, co zrobią?
 — Bedford — rzekł Cavor — schodzimy coraz niżej, tunel coraz więcej spada.
 Jego uwaga wyrwała mnie z zadumy.
 — Gdyby zamierzali nas zabić — ciągnął, przystając, by zrównać się ze mną — dawnoby już mogli to uskutecznić.
 — Oczywiście.
 — Nie rozumieją nas — mówił — wzięli nas na pewno za jakieś dzikie zwierzęta, w rodzaju krów tutejszych. Bliżej przyjrzawszy się nam, dojdą do przekonania, że nie pozbawieni jesteśmy rozumu.
 — Popróbowałbyś geometrycznych problemów...
 — Być może — odrzekł, po chwili zaś dodał: — Tylko możliwe, że to selenici niższego rzędu, ledwie coś nie coś pojmą.
 — Błazny przeklęte! — syknąłem gniewnie, patrząc na ich nieme oblicza.
 — Trzeba znosić...
 — Cóż nam innego pozostaje?! —
 — Może spotkamy się z bardziej pojętnymi. To są zdaje się, krańce ich cywilizowanego świata. Poprowadzą nas coraz głębiej i głębiej, do samego środka, do morza — setkę mil w głąb.
 Słowa te przypomniały mi, że nad nami wznosi się skała grubości wielu mil. Miałem wrażenie, że całym swoim ciężarem oparła mi się na plecach.
 — Tak daleko od słonecznych promieni i powietrza. W szybach pół mili głębokich duszno.
 — W każdym razie tutaj tego nie odczuwamy. Prawdopodobnie — dobra wentylacja! Powietrze