Strona:PL Herbert George Wells - Pierwsi ludzie na księżycu.pdf/47

przy nagłem szarpnięciu nie będzie za co się uchwycić, i że niema na czem siedzieć.
 — Dlaczego nie wzięliśmy ze sobą krzeseł? — pytałem Cavora.
 — A nacóż nam potrzebne? Myślałem już o tem — odrzekł.
 — Trzeba przecież na czemś siedzieć!
 — Zobaczy pan — rzekł tonem człowieka, odmawiającego wszelkich objaśnień.
 Zamilkłem, i znów odezwało się we mnie przekonanie, że popełniamy szaleństwo nie do darowania. Czy nie wyskoczyć teraz? Może nie będzie za późno. Ziemia wprawdzie w ostatnich latach była dla mnie chłodną i niegościnną (od kilku miesięcy żyłem już na łasce Cavora), ale czy mi cieplej będzie przy absolutnem zerze, czy gościnniej mnie przyjmie bezgraniczne, puste przestworze? Gdyby nie obawa posądzenia o tchórzostwo, poprosiłbym Cavora o wypuszczenie z zamknięcia. Gdym tak rozważał, czas uchodził szybko.
 Wtem lekkie szarpnięcie, dźwięk, jakby odkorkowywanej butelki, cichy świst i nogi moje z siłą kilku ton zaczęły cisnąć na dno aparatu. Trwało to tylko chwilę, ale wpłynęło pobudzająco na moją wolę.
 — Cavor! — krzyknąłem — moje nerwy nie wytrzymają...
 On milczał.
 — Djabli nadali całą historję — krzyczałem. Co mnie zmusza lecieć? Nie głupim! Nie jadę! To za ryzykowne! Proszę mnie natychmiast wypuścić!
 — Niepodobieństwo — odrzekł.
 — Niepodobieństwo? No, zobaczymy!
 Cavor milczał z dziesięć sekund.