Strona:PL Herbert George Wells - Pierwsi ludzie na księżycu.pdf/86

ratury absolutnego zera, jest tylko maską, ukrywającą bujne, podziemne życie? I co to za życie? Z kim możemy się za chwilę spotkać?
 Nagle głuchą ciszę przerwał niespodziewany huk, niby szczęk olbrzymich wrót żelaznych, otwieranych gdzieś nieopodal.
 Stanęliśmy jak wryci.
 — To niepojęte — szepnął Cavor, ledwie dosłyszalnym głosem, skłaniając się do mego ucha; — trzeba się gdzieś ukryć... Kto wie z kim...
 Nic dokończył.
 Byłem tego samego zdania. Wślad za Cavorem ruszyłem w gęstwę krzaków. Nie szliśmy właściwie, lecz skradaliśmy się, usiłując nie budzić najmniejszego szelestu. Ten dziwny huk, jakby uderzeń młota w żelazny kocioł, działał na nas podniecająco.
 — Musimy pełznąć — szepnął mi Cavor.
 Dolne liście kolczastych roślin, ocienione górnemi, zaczynały już więdnąć i opadać, torowaliśmy więc sobie przez nie drogę bez wielkiego trudu i uszkodzeń. W środku gęstwiny stanąłem, patrząc na Cavora.
 — Pod ziemią — szepnął — w dole.
 — Tak, mogą przecież wyjść.
 — Musimy znaleźć aparat.
 — Tylko jak? — pytałem.
 — Podpełzniemy, aż natrafimy nań.
 — A jeśli nie trafimy?
 — Skryjemy się. Zobaczymy, jak wyglądają.
 — Nie trzeba tylko rozchodzić się; w którą stronę pójdziemy?
 — Trzeba iść na ślepo.
 Tak też zrobiliśmy, stawając przy najlżejszym, podejrzanym szeleście, uważnie śledząc, czy nie po-