Strona:PL Horacy - Poezje.djvu/10

Ta strona została skorygowana.

gawędy, które się składają na księgę drugą t. z. epistoł. Są to listy literackie, credo poety doświadczonego i ostatnie jakoby wyznania i wola. Pierwszy z tych listów wystosowany jest do samego cesarza, mówi o prądach literackich wieku, a kończy się zapewnieniem poety, że na piewcę czynów Augusta by się nie nadał, więc wymówieniem się od epopei. W drugim liście, do Florusa, zapewnia tegoż poeta, że wobec rozbieżności sądów młodego pokolenia i braku życzliwości względem niego milczeć zamyśla; zresztą rozważania nad życiem i moralnością dużo są ważniejszemi od wszelkiej literatury. — Trzeci list wreszcie ad Pisones, zwany przez późniejszych de arte poetica, rozprawia obszernie o warunkach i właściwościach niezbędnych poezji i poetów, głosi z naciskiem zasadę, iż obok natchnienia nauka nieodzowną jest dla wieszczów. Horacjusz zajmuje się tutaj epopeją, a jeszcze więcej dramatem. Zdawałoby się, że ten rodzaj, w Rzymie zamierający, wszelkiemi sposobami ożywić wtedy usiłowano. Uwagi o treści, o formie, a następnie o warunkach niezbędnych tworzenia w samym poecie idą po sobie. Zachwalanie miary, prostoty i zdrowia umysłowego zwracało się przeciw rozczochranym genjuszom młodego pokolenia, które raziły Horacego. List ten do Pizona ojca i jego młodych synów zaleca ład i jednolitość pewną w każdym utworze; naukę i przepisy o tem wyraził poeta dosyć bezładnie, aby listowi i gawędzie nie odbierać właściwej luźności listu. Z nabytkami własnego doświadczenia połączył tu Horacjusz naukę Greka Neoptolemosa z Parjonu, który w trzecim wieku przed Chr. popu-