Strona:PL Horacy - Poezje.djvu/11

laryzował estetyczne teorje Arystotelesa i Teofrasta. Ale ostatecznie ożywione to wszystko dowcipem, zdrowym sądem Horacjusza, który się wypowiada w zwartych i wrażających się w pamięć sentencjach. Horacjusz dokazał sztuki, która się rzadko udaje, że dydaktyczne jego poemata więżą stale i bawić zdołają jego czytelników. — Ten człowiek drobnego wzrostu a okrągłej tuszy, brzydzący się w życiu filistrami, pospólstwem duchowem i moralnem, był dobrym towarzyszem najlepszych ludzi pokolenia i stał się najmilszym towarzyszem śmiertelników różnych narodowości i licznych już stuleci.
 W przededniu wielkiej chwili, w której rozbrzmiała »dobra wiadomość« nad światem, przynosząc mu od Chrystusa nowe, stanowcze imperatywy działania, przechylając szalę ciężkości ku zaświatom i przyszłemu istnieniu, żył i śpiewał Horacy, piewca augustowskiej epoki. I jakby na zamknięcie ubiegającej ery wyśpiewał on i uwielbił wszelkie czary doczesnego życia, przyjaźnie i pożycie z doborowymi ludźmi i miłość kobiety, albo częściej przelotne z nią miłostki. A z drugiej strony, ponieważ cesarz August pracował usilnie nad odrodzeniem społeczeństwa, porozrzucał poeta po swych utworach liczne sentencje i morały, które miały być rodzajem napomnień i wskazówek na życie, różne rady i przepisy, na które etyka starożytna i mądrość filozofów się zdobyły. Liryka Horacjusza cierpi na pewnej pośredniości, na tem, że czerpie często natchnienia z utworów dawniejszych zarówno klasycznej jak i aleksandryjskiej epoki, z ich myśli i motywów;