Strona:PL Horacy - Poezje.djvu/115

Ta strona została przepisana.


Czystej chłopców, dziewic drużynie[1]
W wielkiej śpiewam wieków godzinie.

       5 Groźni królowie gminem władają poddanem,
Królom Jowisz najwyższym jest władcą i panem,
On, co Gigantów zgromił plemię,
Co brwi mrugnieniem trzęsie ziemię.

Tu na ziemi, patrz, ktoś tam więcej drzew posadzi[2],
       10 Inny na Marsa Pole[3] więcej przyprowadzi
Dostojnych przodków, znowu drugi
Z cnoty znan więcej i z zasługi,


    poddaną, tak Jowisz panuje samowładnie nad światem. Na tym Jowiszowym świecie, jak niezaprzeczoną i oczywistą jest prawdą równość wszystkich ludzi wobec śmierci mimo różnic społecznych, tak niemniej pewną, choć może mniej oczywistą prawdą jest to, że prawdziwie szczęśliwym człowiekiem nie jest chciwy bogacz, goniący bez tchu za zyskiem i lubujący się w przepychu i zbytku, lecz zadowolony posiadacz skromnego mienia, co mu starczy na niezbędne potrzeby. Patrząc na tę niezdrową gonitwę za złotem, wołam na cały głos: Nawrócić! Nie tędy droga do szczęścia‘!

    W. 2. niesłyszane pienie — Młodzież rzymska takich patrjotycznych gromów i przestróg nie słyszała dotąd od żadnego poety.

  1. W. 3. chłopców i dziewic drużynie — tj. młodzieży, od której jedynie (nie od starych) można się spodziewać poprawy i zmiany stosunków na lepsze.
  2. W. 9. więcej drzew posadzić — tj. wiązów, na której się wspiera winna latorośl — mowa o winnicach.
  3. W. 10. na Pole Marsa — gdzie się odbywały wybory urzędników.