Ta strona została przepisana.
LISTÓW KSIĘGA I
LIST I[1]
Mecenasie, wielbiony w dni moich poranku[2]
I wielbion mi na schyłku! — jam wystąpił z szranku[3]
Już z palcatem, a ty mię znów pędzisz w koszary?
Ni chęć, ni wiek po temu. Patrz, Wejani[4] stary
5
Do świątyni Herkula[5] broń, wdzięczen, zanosi,
I tkwiąc na wsi, o łaskę na piasku[6] nie prosi.
Jakiś głos niezatkane wciąż ucho przenika:
»Masz-li rozum, starego już wyprząż konika;
Bo nuż się, dychawiczny, potknie: będąż śmiechy!«
10
Więc rzucam wiersze, żarty i inne uciechy,
- ↑ I. — Jest to przedmowa a zarazem dedykacja Mecenasowi pierwszej księgi listów. Wezwany przez przyjaciela, ażeby powrócił do zaniechanej poezji, tłumaczy się poeta, że obecnie zajmuje się filozofją.
- ↑ W. 1. Najwcześniejszym utworem Horacego jest Satyra I. 1, poświęcona Mecenasowi.
- ↑ W. 2. z szranku — Obraz starego gladjatora, obdarzonego zaszczytnym palcatem (mieczem drewnianym), który mógł już sobie obrać inny zawód. Gladjatorowie byli trzymani w koszarach.
- ↑ W. 4. Veianius — gladjator.
- ↑ W. 5. Herkules — był patronem gladjatorów; jemu więc, jako wotum, zawiesza w świątyni broń wysłużony gladjator.
- ↑ W. 6. na piasku — na arenie cyrku.
