Strona:PL Horacy - Poezje.djvu/469

Ta strona została przepisana.

       75 I skargę po utracie, później ślub spełniony.[1]
Kto pierwszy w skromne trącił elegii tony,
Spór długi wśród uczonych i nie rozstrzygnięty.
Ostrym jambem siekł pierwszy Archiloch zawzięty;
Trepki go i koturny[2] przejęły wnet dumne,
       80 Do rozmów się nadaje, tłumi gwary szumne,
Towarzyszy działaniu obłędu lub winy.
Lirze[3] dano wysławiać bogi i ich syny,
Zwycięscę na kułaki, wyścigowca cnoty,
Wino, co leczy troski, miłosne kłopoty.
       85 Kto się formy nie trzyma, ślepy na odcienia,[4]
Czyż godzien szanownego poety imienia?
Lepszeż ma być nieuctwo, niż trud ustawiczny?
Styl tragiczny uwłacza osnowie komicznej;
Tak samo się nie godzi na prostackie giesta,
       90 Na gwar puszczać powszedni biesiady Tyesta.[5]
Każdy rodzaj w swój sposób właściwy się głosi.
Lecz niekiedy komedja wątły głos podnosi,

  1. W. 75. skargę — tren żałobny; ślub spełniony — epigram dziękczynny za otrzymaną od bogów łaskę.
  2. W. 79. Trepki — komedja, koturny — tragedja; por. II 1, 174.
  3. W. 82. Lirze — poezji lirycznej, która się dzieli na: hymny religijne (»bogi«), pochwały władców (»bogów syny«), epinikia (pochwały zwycięsców na igrzyskach) i pieśni biesiadne i miłosne.
  4. W. 85. odcienia — przenośnia: rozmaitość wysłowienia.
  5. W. 90. biesiady Tyesta — na której Atreus Tyestesowi własne jego dzieci podał w potrawie; (por. P. I 6,2 przyp.) tu tragedja wogóle.