Ta strona została przepisana.
Za to garść marną ziemi masz, maleńkie myto,
Tu pod Matynem[1]. — I cóż stąd, Archyto,
5
Żeś strop zbadał niebieski i świat przebrnął duchem?
I tak paść miałeś pod śmierci obuchem!
I Pelopsa zmarł ojciec[2], gość na ucztach bogów,
I Tyton[3] wzięty do niebieskich progów,
I Jowisza powiernik, Minos; wszedł w podziemie
10
- Nawet Pytagor, Pantoosa plemię[4],
Po raz wtóry, choć tarczą, co pomni Trojany[5],
Świadcząc się, zdjętą ze świątyni ściany,
Nic czarnej nie dał śmierci prócz ciała i skóry,
Badacz sumienny prawdy i natury.
15
Wszystkich wspólna noc czeka, nikogo nie minie
Droga ostatnia ku śmierci krainie.
- ↑ W. 4. pod Matynem — góra i wybrzeże w Apulii Matinus mons, Matinum litus.
- ↑ W. 7. Pelopsa ojciec — Tantal.
- ↑ W. 8. Tyton — Tithonos, wzięty przez Eos (Jutrzenkę) do nieba.
- ↑ W. 10. Pytagor, Pantoosa plemię... — Pytagoras wierzył w metempsychozę i na tej podstawie twierdził, że był za czasów trojańskich Euforbosem, synem Pantoosa; umarł więc po raz pierwszy jako Euforbos, po raz zaś drugi jako Pytagoras.
- ↑ W. 11. tarczą, co pomni Trojany... — Pytagoras kazał zdjąć ze ściany świątyni w Argos tarcz, poświęconą Junonie, utrzymując, że się na niej znajdzie wyryte jego niegdyś imię Euforbos — i tak miało być rzeczywiście.
