Ta strona została przepisana.
XXXIV[1]
NAWRÓT
Obłędny mędrek, skąpy czciciel bogów,
Rzadkom się jawił u święconych progów:
Dziś mój żagiel stawiam nawspaki
I znów dawnemi płynę szlaki.
5
Bo Diespiter, co li czarne chmury
Jaskrawym gromem rozdziera, ponury,
Po jasnem niebie niespodzianie,
Grzmiąc, przejechał w lotnym rydwanie.
Drgła bryła ziemska i bieżące wody,
10
Drgnął Styks, Tenaru straszne drgnęły schody[2],
Atlas drgnął mocarz, co świat wspiera!
Bóg mocen wszystko: on w proch ściera
- ↑ XXXIV. — ,Wyznawca Epikura, mało się troszczyłem o bogów: dziś wracam do dawnej wiary, bo oto z jasnego nieba padł grom, co zatrząsł całym światem. Jest Bóg, co się zajmuje sprawami ludzkiemi i w jednej chwili może dokonać zmian, rozumem niepojętych‘.
Niema słusznego powodu wątpić: poeta maluje prawdziwe uczucie, wywołane nadzwyczajnem zjawiskiem. Że wrażenie nie było trwałe i H. znalazł się znowu pośród »trzody« Epikura, nie ulega również wątpieniu. - ↑ W. 10. Tenaru schody — Taenaros — skalisty przylądek na Peloponezie (cap Matapan), gdzie w pobliskiej jaskini miało być zejście do podziemia — tu meton. świat podziemny.
