Strona:PL Horacy - Poezje.djvu/70

Ta strona została skorygowana.


I barbarzyńskich królów żony
I tyran w szkarłat obleczony.

Ty gniewną stopą spiżową kolumnę
Obalasz łatwo[1], gdy ćmy nierozumne
       15

Porwą niepewnych w boje bliźnie,

Niechybny kopiąc grób ojczyźnie.

Zły Mus[2] przed tobą hardą niesie głowę,
Klińce dźwigając i gwoździe śpiżowe,
I krzywych klamer mocne szpony,
       20

I w kotle ołów roztopiony.


Nadzieja, Wiara rzadka przy twym boku,
Z białą przepaską[3] dotrzymuje kroku,
Gdy ty, brudne przywdziawszy stroje[4] ,
Rzucasz, wroga, pańskie pokoje.

  1. W. 13—16. spiżową kolumnę... — obraz rozruchu: garść zapaleńców obala pomniki chwały, tłum porywa »niepewnych« tj. wahających się jeszcze — i wybucha najniebezpieczniejsza z wojen — wojna domowa.
  2. W. 17. Zły — bo nieubłagany Mus — konieczność ze symbolami niespożytej trwałości: kliny, gwoździe i klamry (zalewane ołowiem), środki służące do spajania belek lub kamieni w ścianach budowli.
  3. W. 21. Wiara z białą przepaską. — Biała barwa — symbol niewinności i szczerości.
  4. W. 23. brudne stroje — żałobne. Fortuna smuci się i żałuje zrujnowanego pana. Ta sama jednak F. jest panu wrogą, tj. sprowadziła jego upadek; występuje więc, niezbyt fortunnie, równocześnie i w roli czynnej, wroga, i biernej, z żalem opuszczającej pana.