Strona:PL Horacy - Poezje.djvu/8

z natury pierwotnej rzymskiej »satyry«, której mianem obejmowano wiersze różne i najróżnorodniejszej osnowy.
 Liryka u Horacjusza pojawia się później. Nie była ona wyrazem, potrzebą młodzieńczych uczuć, lecz wytworem dojrzalszego wieku. Jako człowiek 35-letni zaczął ją zapewne uprawiać w r. 30, a pieśni zbioru trzyksiążkowego powstały od r. 30 do r. 23 przed Chr.
 W r. 17 przed Chr. obchodził August i Rzym uroczystość wieku, t. z. ludi saeculares. Wyprawiać miano takie obrzędy co stulecie, aby bogów przebłagać, prosić ich o usunięcie wszelkiego złego nagromadzonego w ubiegłym wieku, o lepsze dla ludzkości świty i czasy. Niepokój dziejowy często udaremniał uroczystość w roku właściwym, a dlatego niechano ją niekiedy zupełnie, lub odkładano na rok stosowniejszy. Tak się stało i teraz, i dopiero w r. 17 urządzono obchód, który się miał odbyć wiele wcześniej. Horacjuszowi wola cesarza powierzyła napisanie odpowiedniego hymnu. Wysławił on w nim bogów, przedewszystkiem bóstwa opiekuńcze cesarza, Apollina i Dianę, upomniał swych rodaków. Choć zaś poprzednio był się zarzekał, że do liryki nie wróci, krokiem tym sprzeniewierzył się tym postanowieniom. Więc znowu między rokiem 17 a 13 przed Chr. zaczęły się pojawiać wierszyki liryczne Horacjusza i złożyły się ostatecznie na czwartą ód księgę, piętnaście obejmującą tylko utworów. Są tu odgłosy spóźnionych miłostek, meorum finis amorum, są pieśni sławiące wiosnę, najczęściej zaś przemawia patrjotyzm; wysławił Horacjusz pasierbów Augusta, Drususa i Tiberiusa, za ich zwy-