Strona:PL Horacy - Poezje.djvu/9

Ta strona została skorygowana.

cięstwa naddunajskie, uwielbił w gorących wyrazach samego cesarza. Poeta jest pewniejszym swego posłannictwa niż dawniej, a nastrój tych pieśni jest poważniejszy.
Około r. 23 powrócił także Horacy do rodzaju twórczości, do której przedewszystkiem był powołanym, do gawędy. I odtąd wtórzyła ona ostatnim latom jego żywota. Staje się jednak coraz bardziej filozoficzną, bo starzejącemu się poecie zagadnienia filozofji wysuwały się na pierwszy plan interesu. A dalej literackie zagadnienia znalazły w tej późniejszej gawędzie dużo uwzględnienia, a to znów dlatego, że wobec poety młode pokolenie stawało z odmiennemi hasłami; jedni uwielbiali tylko dawnych starych autorów, inni głosili, że nastrój poetyczny i natchnienie może się obywać bez nauki i pracy, co Horacjusza szczególnie raziło i godziło w sam rdzeń jego przekonań. Te gawędy ostatnie wystosowywał on do rozmaitych adresatów i ubrał w formę listów. Dlatego też późniejsi nazwali te sermones Epistulae (listy). W pierwszym zbiorze mamy dwadzieścia listów, powstałych zapewne w latach 23—20 przed Chr. Są wśród nich pisma, prawie zupełnie listy rzeczywiste przypominające; inne zbliżają się do rozpraw o rozmaitych życia problemach. Nigdzie piękniej ani wymowniej nie zachwalano miary, która była statecznem hasłem poety. Myśl jest lotną i skacze dowolnie od przedmiotu do przedmiotu; morały splatają się ciągle z wyznaniami, co napomnieniom odbiera natręctwo i nudę. — Po r. 20 przed Chr. przybyły jeszcze 3 długie