Strona:PL Horacy - Poezje.djvu/98

Ta strona została przepisana.


       15

Gdy te szczęśliwie minie wody,

Już się nie lęka złej przygody.

Legioniście groźny Part chyży i groty,
Part się łańcucha lęka i rzymskiej piechoty;
Śmierć niespodziana broi wszędzie,
       20

Jak brała dotąd, tak brać będzie.


Mało, a byłbym ujrzał ciemnej Prozerpiny
Królestwo i Eaka sędzi srogie miny,
I raj wybranych, gdzie Safona
Z Eolskiej lutni, rozżalona,

       25 Skargę leje na dziewic skąpione pieszczoty,
Alcej przypadki śpiewa swe na lirze złotej,
Co ich na morzu doznał hojnie,
Na wygnaniu i krwawej wojnie.

Gdy ci śpiewają, święte zalega milczenie,
       30 Z podziwem stają wokół zasłuchane cienie;
Pogrom tyranów, zbroic chrzęsty
Chętnie tłum uchem łowi gęsty.

Co za dziw, że słodkiemi oczarowan słowy,
Opuszcza czarne uszy ów potwór stugłowy[1];
       35

Żmije pieśni czarem się poją,

Co w Eumenid włosach się roją.

  1. W. 34. potwór stugłowy — Cerber, któremu Pindar sto głów przypisuje.