Strona:PL Hudson Jej naga stopa.pdf/90

 — Tak! — zawołałam tak mocno, że prawie wypuścił moją rękę (ale niezupełnie).
 — A więc, Molly, muszę ci powiedzieć, że cię kocham.
 Wtedy spojrzałam na niego, oczy nasze spotkały się i — naprawdę nie mogę tego napisać.
 Ale doszliśmy do zupełnego porozumienia; te dziwne przeczucia i ten nieokreślony niepokój opuściły mnie, i stałam się niezwykle spokojną. Wiedziałam teraz, że życie ma wielki urok, ze skrzynką, czy też bez skrzynki.
 Zdaje się, że Oliver kochał mnie od pierwszej chwili, ale nie chciał mi tego powiedzieć, dopóki nie zakończą się poszukiwania. Bo on nie wierzył, żebyśmy mogły znaleść skrzynkę, a nie chciał, żeby nasza rodzina uważała go za łowcę posagowego. (Też idea!) Ale zastawszy mnie samą tego wieczora, i w czasie, gdy termin już prawie minął, odrzucił wszystkie zastrzeżenia — i stało się.
 Poczułam wdzięczność dla losu, który oszczędził mi odnalezienia skrzynki. Nagle przyszła mi do głowy uderzająca myśl: a co byłoby, gdybym ją znalazła? Uroczyście zadałam to pytanie Oliverowi. Lecz zanim zdążył na nie odpowiedzieć, przyszły siostry, i do dziś dnia nie wiem, jaka byłaby jego odpowiedź.
 Następnego poranka matka wciąż jeszcze źle się czuła i dała nam znać, że pragnie, by jej nie przeszkadzano. Dziewczęta zeszły do śniadania z zaczerwienionemi oczami i z niechęcią do rozmowy na jakikolwiek weselszy temat. Biedactwa zdawały sobie