Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 2 046.jpeg

 — Czyż wątpicie? — zapytał książe — moje słowo waży, jak cesarskie...
 — Pierwszego mi starczy — podchwycił Brühl.
 — Jestże to prawdą, możeż to być, ażeby Sułkowski miał jakieś myśli i plany na przyszłość? — spytał książe.
 — To nie ulega wątpliwości.
 — Ale nic okréślonego.
 — A! — zawołał Brühl — określonego tak dalece, iż wiem, że się tyczy zajęcia Czech... plan jest osnuty nie w myśli, ale na papiérze...
 — Wyście go widzieli!
 Brühl się uśmiechnął tylko.
 — Moglibyście go miéć? — dodał nagląco książe Lichtenstein.
 Uśmiech ministra stał się jeszcze wyrazistszym.
 Książe pochylił się doń i pochwycił go za obiedwie ręce.
 — Jeśli mi dacie ten plan na piśmie, jeśli mi go dacie...
 Zawahał się nieco.
 — To tak, jakbym głowę moją dał w ręce księciu — odparł cicho Brühl.
 — Ale spodziewam się, że moglibyście i ją mi powierzyć — przerwał Lichtenstein.
 — Bezwątpienia — mówił daléj minister — lecz gdy plan będzie w rękach waszych, naówczas nie ma innéj alternatywy: jeden z nas paść musi. Wiecie książe, jak król jest do niego przywiązany...
 Lichtenstein porwał się z siedzenia.
 — Ale my mamy królową, my mamy O. Guariniego, my mamy was i O. Voglera, i Faustynę! — zawołał szybko.
 Brühl się uśmiechnął.
 — Sułkowski ma słabość i serce królewskie.
 — Prawda, że ludzie słabi bywają uparci — odezwał się książe — lecz na słabych zawsze powolnie i zręcznie działając,