Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 2 116.jpeg

 Odwrócił się August, pokiwał głową; coś niewyraźnego zamruczał i chwycił fajkę. Nastąpiło milczenie.
 — Lżéjby było W. Kr. Mości — rzekł Padre — gdybyś raczył mi się zwierzyć.
 — Głupstwo! — rzekł król.
 — Nie warto się gryźć — odparł Ojciec.
 — Głupstwo! — powtórzył raz jeszcze.
 To powiedziawszy król wstał; począł się przechadzać wzdychając, i jak miał zwyczaj, kiedy go co niecierpliwiło, nogą podrzucał co na drodze znalazł, lub co mu się zdawało leżéć na drodze.
 Guarini wpatrywał się w niego jak w tęczę.
 — To bo niedobrze jest — rzekł — że W. Kr. Mość, przy takiéj pracy nie szukasz sobie rozrywki. Rozrywka jest człowiekowi koniecznie potrzebna, S. Jan na Pathmos miał hodowaną kuropatwę.
 — Kuropatwę!! — powtórzył król zamyślony — ja wolę polować na cietrzewie; kuropatwa mała zwierzyna.
 I chodził znowu powzdychiwając....
 — Trzebaby albo muzyki, albo opery, albo obrazów, albo polowania.
 August ręką machnął.
 — Gdzież Brühl — spytał Ojciec.
 — A! Brühl! jeden Brühl.... ale on zajęty, zajęty niebożątko, niech odpocznie sobie. Brühl dobry człowiek.
 — Wyśmienity! — potwierdził Guarini — do niego W. Kr. Mość żalu nie masz?
 — Ale co znowu!! Brühl... złoty Brühl — rzekł król, ale głowę zwiesił.
 Trudno się było dowiedziéć.
 — Jużciż W. Kr. Mość nie tęsknisz tak za Sułkowskim.
 Drgnął król i stanął nagle. Guarini poznał że do rany rękę przyłożył.