Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Capreä i Roma Tom I.djvu/133

wsparło złamanego Judę, który płakał, samotnością stęskniony.
 Ruben przywitał ją, zarumieniony cały, z uczuciem, może jeszcze łzami niedawnemi powiększoném; potém siedli wszyscy troje na ławie, pod prostym daszkiem domostwa...
 — Nie pytaj o nas — zaczęła Rachel — powiedz co u was się dzieje? jest-li tam nadzieja jaka?
 — Ha! w Bogu! — rzekł Juda — więcéj żadnéj.
 — Jakto? nie możeż tu przypłynąć okręt żaden, przybić łódź żadna do Egyptu płynąca, któraby nas z sobą zabrała i wywiozła?
 — Nas?? ptak z wyspy nie wyleci bez wiadomości pana; na sto mil w koło patrzą z wieży i każdy żagiel postrzegą; a któżby śmiał bez wiedzy jego dotknąć brzegu Caprei? Gdzie tu przybić, kiedy maleńkie tylko nawy w dwóch miejscach do lądu przytykać mogą?
 — A tenże syn Beliala wiecznie żyć ma? Czyż Sejan go nie zmoże?
 — Sejan nie żyje! — odparł Ruben.
 — Jakto? umarł?
 — Zabity... z jego rozkazu!
 — Ten, którego on tulił do swego łona, który mu życie w Spelunce ocalił, który wytruł w koło co tylko mu stało na drodze!!
 — Wywleczono go przez wschody Gemonii i zwalanego błotem w Tybr rzucono...