Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 082.jpeg

twarzą odpowiedziano mu...... nie przyjmują! Wściekły zawrócił do siebie.
 Mrok szary poczynał zalegać ulice, a chmura nad miastem zwieszona, milcząca, jasnemi błyski wiosennej burzy rozświecała niekiedy fantastycznie ulice, na których przechodzący i przejeżdżający migali jak cienie.
 Nagle zatrzymała się kareta i twarz djabelska Fotofera ukazała się w jej oknie. Podczaszyc schwycił się i machinalnie porwał za pistolet, djabeł się rozśmiał tylko.
 — Tobiem winien — zakrzyknął Ordyński z pasją — całe moje nieszczęście... tyś jego sprawcą...
 — Ja? ja? co? — spytał obojętnie cavaliere.
 — Tyś do mnie sprowadził tego psa Cerulli, za którego pokutuję.
 — Cerulli to mój kompatrjota — no? — i cóż?
 — Nic nie wiesz?
 — Ja zawsze wiem wszystko.
 — To oszust!
 — Nie, podczaszycu, zacny człowiek!
 — Po cóż uciekł?
 — Uciekł? on? wysłany został w ważnej, bardzo ważnej sprawie lóż Melchizedecha...
 — Zgubił mnie!
 — Jakto zgubił? — spytał szatańsko się śmiejąc Fotofero — samiście dobrowolnie głowę stracili...
 — A mógłżem nie stracić jej? ty wiesz wszystko... drzwi mi dziś zamykają, każdy odwraca się odemnie.
 Błyskawica oświeciła w tej chwili twarz cavaliera zimną i przęjętą nielitościwem szyderstwem.
 — To naprzód źle — rzekł chłodno — że nie masz