Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 123.jpeg

tym buziaczku, a to być musi dawna jego sekretna faworytka! jaki filut!
 Z miną politowania pełną, ale dosyć kwaśną, jenerał przystąpił do dawnego swego pupila.
 — Na Boga, co słychać? co król mówi? — zapytał na wstępie podczaszyc.
 — Król? — rzekł jenerał wolno — musisz już wiedzieć, że ksiądz biskup chciałby waszmości ćwiertować gdyby mógł, i gotów dowodzić że to gorzej niż zabójstwo, świętokradztwo tknąć księżego synowca. Chodził do króla z lamentem, król się gniewał, ale któż nie zna złotego serca? Mówił mi wieczorem wyraźnie, żebyś się skrył, a co lepiej uciekł, bo z sądami marszałkowskiemi nie żarty.
 — A w mieście?
 — Szczerze ci powiem, interpretacje są różne i nieciekawe. Ten Cerulli ucieczką swoją całkiem sprawę popsuł, ludzie androny plotą.
 — Domy mi pozamykali!
 — Ale wiem — spuszczając głowę rzekł jenerał — to ze strachu, żebyś gdzie spotkawszy Rybińskiego awantury nie zrobił.
 — Myślisz?
 — Jestem tego pewny.
 — Nie byłeś u wojewodzinej?
 — Owszem, w rozpaczy biedaczka.
 — Jakto! czego?
 — A, po Rybińskim!
 Podczaszyc ręce załamał.
 — Po nim? jak to? zkąd-że się to wzięło?
 — Z waści widzę wielkie jeszcze niewiniątko! — śmiejąc się odpowiedział Baucher. — Nie domyślałeś