Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 183.jpeg

kameryzowany zegareczek wiszący u pasa, śliczne caceczko.
 — Mów! nie mam czasu, parole d'honneur!
 Poczęła się bawić zegareczkiem. Podkomorzy zobaczywszy go kwaśno się skrzywił, bo już rozumiał o co idzie.
 — Ale naprzód — przerwała kładnąc mu rękę z zegarkiem na kolanach — kupisz sobie u mnie to cacko... Śliczny pektoralik! same brylanty warte z 50 dukatów! a żebyś jeszcze wiedział w jakiej była potrzebie ta co mi go kazała sprzedać... co to za śliczniutki buziaczek! Dobrze żeś przyszedł, to go kupisz.
 — A kupię! kupię! — trochę kwaśno rzekł podkomorzy.
 — Otóż jeden interes skończony... dasz mi tylko sto dukatów.
 Podkomorzy syknął, zagryzł palce, ale się nie sprzeciwił.
 — Wstydź się, już sykasz! co to znaczy sto dukatów — une misére! teraz mów.
 Podkomorzy począł całą historją Anusi i swoję, ale mu dończyć nie dała madame, domyślając się połowy. — Podumała nieco.
 — Sprawa trudna, dziewczyna ze wsi, nie uboga może! zakochana, uczciwa! a to śliczną mi swatasz robotę, niech cię kaduk porwie!
 — Szwęsiu, ale to zrobić się musi.
 Kiwnęła głową.
 — Potrzeba czasu.
 — Trzy dni.
 — Zwarjowałeś!
 — No, to cztery...