Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 209.jpeg

powalił się u nóg podczaszyca i zaszedł z gorzkiego płaczu.
 — Co? gdzie? jak? co się z nią stało? mów! mów!
 Chwycił się Ordyński zapłoniony, bo wspomnienie Anusi wzruszyło go do szaleństwa.
 Ale stary Sieniński prawie bezprzytomny ciągnął go, chwycił za nogi, nic prawie mówić nie mogąc, i przerywanym tylko powtarzając głosem:
 — Córka moja! moja córka — mój skarb! Anusia moja!
 W tejże chwili jak na zawołanie, z głębi ciemności nocnych zjawił się o parę kroków od nich płaszczem obwinięty Fotofero. Stał on patrząc na obu i uśmiechał się złośliwie. Podczaszyc pierwszy go postrzegł.
 — Cavaliere ty tu...
 — Na usługi wasze jak widzicie... już pan wiesz o porwaniu Anusi?
 — A ty?
 — A ja od dawna.
 — Kiedyż to się stało! kiedy! kto? jak?
 — Dziś dopiero! przed chwilą ledwie!
 — Wiesz gdzie jest?
 — I kto ją uwiózł, i jak i dokąd i dlaczego, wszystko wiem — rzekł zimno cavaliere. — Może to się połata — uśmiechnął się — ty stary powracaj do domu, a my ci trochę poczekawszy przywieziemy córkę. — To mówiąc klasnął w ręce, i fiakr z ciemności się wynurzył, a podczaszyc cały zburzony, nie oglądając się już na płaczącego starca, skoczył z Fotoferem do powozu. Na dany znak, skry posypały się z pod kopyt koni, polecieli....