Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 270.jpeg

 — A to cię widzę spętała! Cóż u kata? boisz się jej, czy co?
 Podczaszyc ruszył tylko ramionami, trudno mu się przyznać było, wyszli na palcach do gabinetu, jenerał posłał swoim obyczajem po zwykłe śniadanie, ale pokazało się, że klucze wszystkie były pod poduszką u pani.
 — O! o! a to widzę okulbaczyła cię kompletnie — zawołał stary ruszając ramionami niecierpliwie — poszlijże do cukierni.
 Posłano do cukierni, a podczaszyc zawstydzony, śmiechem nadrabiał.
 — A no, kochany panie Michale, spowiadaj że mi się szczerze, to coś widzę zakrawa na niewolę Babilońską, jeśli tak potrwa, wypadnie zakasawszy poły uciekać.
 — Ale to tylko pozory! pozory! — zawołał podczaszyc. — Julja rzeczywiście trochę dziwaczna, ale jej serce...
 — Gadaj o sercu któreś za miły grosz kupił!
 — Wszakżeśmy się kochali wprzódy?
 — Kpij zdrów z tego kochania, serca niema u takiej kobiety; że piękna jak Venus nie przeczę, ale to podobno pierwszy jej i ostatni przymiot, no, gadaj szczerze i radźmy!
 — A jak posłyszy? — rzekł oglądając się podczaszyc — albo nas kto posłucha i doniesie?
 Baucher się rozśmiał głośno, tak, że Ordyński znów zląkł się, by śmiech jego nie obudził pani.
 — Na miłość Boga cicho! — zawołał — niechże sobie śpi! nie budź licha!