Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 278.jpeg

 — A! prawda — rzekł — nie wróci się to nie wróci! nie wstaną z grobu ani babka, ani matka, ani nasze lata młode!!
 — Chciałeś pan życia, świata, spróbowałeś go, odezwała się Anna, a jednak wzdychasz, nie zapłaciło cię widzę za to coś dla niego porzucił.
 — Kto wie — rzekł opamiętywając się podczaszyc — może to się tak każdej przeszłości żałuje, zobaczymy później.
 — Jeżeli zobaczymy! — dodała smutno Anna.
 — Cóż ty z sobą począć myślisz, Anusiu? — zapytał nagle podczaszyc.
 — Nic nie myślę, nie wiem co mi Bóg zgotuje.
 — Naturalnie pójdziesz teraz za mąż? — uśmiechnął się patrząc jej w oczy.
 — Nie wiem, nie chcę.
 — Słyszałem, ktoś mi tam mówił, że ci z nieba spadły krocie, jesteś teraz bogata!
 — Bogata? nie! ale Bóg łaskaw nie chciał mnie razem doświadczyć sieroctwem i nędzą.
 — Z twoją twarzyczką i krociami, łatwo ci będzie teraz znaleźć męża jakiego zechcesz.
 — Ja nie jestem tak łatwa w wyborze — odpowiedziała z trochą dumy Anusia — cenię swobodę, a serce... serce zewsząd objęła żałoba i wspomnienia dawne i przywiązanie dawniejsze. — Słów tych domówiła po cichu, Ordyński spojrzał w jej oczy błyszczące i wyrazu pełne.
 — Kobiece przywiązanie — rzekł — to pogoda jesienna.
 — Jak jakiej kobiety, jak jakie przywiązanie! — urażona odezwała się Anna.