Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 279.jpeg

 — O! każdej! o! wszystkie! — zawołał podczaszyc.
 Anna zastanowiła się oburzona i gniewna.
 — Boś pan jeszcze nie znał żadnej coby imienia kobiety wartą była! — odpowiedziała z uczuciem.
 — Nie gniewaj się Anusiu, znałem ich wiele i dobrze!
 — Im więcej tem gorzej!
 Zamilkli na chwilę.
 — Pozwól-że mi pan spytać się także — odezwała się Anna — co pan myślisz dalej?
 — Ja! nic! nic a nic — odparł podczaszyc ruszając ramionami i spoglądając po fanfarońsku do góry — żyć póki się żyć da, a potem w łeb sobie strzelić, gdy życie się znudzi!!
 Dreszcz przejął biedną Annę.
 — Mój Boże — rzekł z oczyma załzawionemi — gdyby te słowa święta babka wasza usłyszała! ona co w niepokoju o pana umarła, gdyby wiedzieć mogła do czego dziś doszedł jej wychowaniec, ulubione jej dziecię! a! lepiej! lepiej! że tego nie dożyła!
 Podczaszyc zdawał się mocno wzruszony.
 — Czyż to się godzi spaść tak nizko — kończyła Anna — by z życia zrobić sobie igraszkę tylko... a Bóg? a przyszłość? a obowiązki?
 — Stare oklepane powtarzasz mi rzeczy, kochana Anusiu, czy się tam w to pan Bóg wdaje.
 — A! żal mi pana! — zawołała łamiąc ręce — spójrz pan, łzy mam w oczach. Nic-że już nie potrafi, nawet siła poczciwych wspomnień, wyrwać z tego odrętwienia, z tej dziwnej rozpaczy?
 — Anno! — rzekł poważnie Ordyński — gdyby to było podobne, gdyby było za co ująć się w pustem sercu mojem, tybyś to może jedna potrafiła! Patrząc