Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 288.jpeg

 — Dziś lub nigdy; każ podać wina, sam podpal grę, sam ciągnij, ty to potrafisz lepiej. Patrz tylko, cały drży, byle sto dukatów przegrał, pójdzie dalej jak po nitce.
 To rzekłszy Fotofero uskoczył w bok, zakaszlał, poszedł do zwierciadła, zakręcił się na sali i kołując zbliżył do krzesła podczaszyca, na którego poręczy poufale się oparł.
 — Kochany panie, szepnął cicho, dałbyś dziś grze pokój, jesteś cały sfermentowany! karta ci nie pójdzie, na to potrzeba krwi zimnej.
 Ordyński odwrócił się z przymuszonym uśmiechem.
 — A cóż będę robił? spytał — to mnie jedno odurza, rozrywa, bawi!
 — Przynajmniej graj ostrożnie!
 Naprzeciw zjawił się de Cerulli z założonemi rękoma patrząc na bank.
 — A! a! coś mi się dziś chce samemu dla rozmaitości pociągnąć! za pozwoleniem, ja bankieruję!
 Wziął talię z rąk swego pomocnika, stanął zakasawszy rękawy i w milczeniu poczęło się ciągnienie. Podczaszyc od razu postawił grubo, a pierwsze trzy jego stawki nielitościwie grabki do banku ściągnęły... Za czwartą podwoił stawkę i przegrał znowu.
 — Ej ostrożnie podczaszycu, szepnął Fotofero — bo przeczuwam żeś się jeszcze zgrać gotów!
 Na to nie było słowa odpowiedzi.
 — Pożycz mi pieniędzy! odezwał się po chwili.
 — Ja grosza nie mam — rzekł cavaliere, i nie dałbym gdybym miał, ale ten łotr de Cerulli gotów ci kredytować wiele zechcesz.
 Podczaszyc przechylił się ku bankierowi.