Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom I.djvu/084

niej przywiązać nie może, ja dopilnuję tego... Jednego jego mam, nie mogę narażać na to, aby obcując z chorą sam zdrowie postradał...
 — Chora jest? — zapytał Gamrat.
 Królowa dziwnie ściągnęła usta.
 — Jeżeli chorą nie jest, to nią będzie — dodała cicho — a na to nie potrzeba ani filtrów zadawać, ani szukać sposobów mądrych. Dziecko wątłe, matka była słabowita... pieścić ją nie będziemy.
 Mówiła przerywanemi słowy.
 — Nie dopuszczę, aby syn mój żył z nią — powtórzyła dobitnie na wpół do samej siebie i całej myśli swej nie chcąc wypowiedzieć. — Król codzień na siłach upada. Syna muszę być pewną, abym moją władzę utrzymała. Jeżeli kiedy, to teraz wszyscy mi potrzebni jesteście... rachuję na was, liczę na Kmitę.
 Gamrat nieznacznie bardzo głową potrząsnął. Królowa to spostrzegła.
 — Wątpisz o kasztelanie? — zapytała gorączkowo i ciekawie.
 — Nie miałem dotąd powodu — odparł arcybiskup — niewątpliwie trzyma z nami, ale z nim jak z ogniem potrzeba obchodzić się ostrożnie. Ogień to jest, przy którym i ogrzać się można i oparzyć. Buta straszna, krew gorąca, życie gotów stawić jednej chwili za to, co jutro oknem wyrzuci. Wszelki opór go drażni. Któż