Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Dwie królowe Tom I.djvu/194

laskę swą białą do góry i po kilkakroć uderzał nią silnie o ziemię — cisza powoli wracała.
 Biały właśnie przystąpił do pana z doniesieniem, ale Kmita nic posłyszeć nie mógł. Nakazano uciszyć się wrzawie.
 Dudycz naówczas mógł wyraźnie rozmowę usłyszeć.
 — Dworzanin przybył z Krakowa od starej królowej — odezwał się.
 Namarszczył się Kmita.
 — Aż tu? — krzyknął — potrzeba mu było mnie gonić? Nie mógł to czekać w Wiśniczu?
 — Pono miał takie rozkazy — rzekł Biały.
 — Czegoż to stare babsko chce odemnie? — zapytał pogardliwie marszałek. — Spokojnie chwili usiedzieć jej trudno.
 Coście z tym posłańcem zrobili? kto on taki? — zapytał Kmita.
 — Dworzanin starego pana, Dudycz, stary też.
 Marszczył się Kmita.
 — Dać go było na folwark gdzie, aby mnie tu nie podpatrywał. Pyski mają rozpuszczone sługi królewskie.
 — Schowałem go do kąta, zmęczony jest — dodał Biały — nie macie się miłość wasza co troszczyć o to. Rad że spocznie.
 — A list królowej? — kwaśno zapytał na pół podnosząc się Kmita.