mało już dawała nadziei odwiedzin, gdy Kochan zjawił się u drzmi[1], dopraszając posłuchania. Uczyniono mu dla formy trochę trudności, ale go wpuszczono do wdowy.
Krystyna przyjęła go chłodno, z powagą wielką i zdziwieniem. Rawa począł od tego, iż pan jego, nie widząc jej na zamku, troszczył się o jej zdrowie i przysłał umyślnie się o nie dowiedzieć.
Wdowa odpowiedziała, że istotnie czuła się zmęczoną i niebardzo zdrową, i dla tego została w domu.
— Tembardziej to króla pana mojego obeszło — rzekł Kochan — iż jutro zmuszeni jesteśmy powracać do Krakowa, i smutnym bardzo odjedzie, nie widząc jej, gdyż srodze jest rozmiłowany.
Rokiczana się uśmiechnęła.
— O, mężczyzni! — zawołała — a szczególniej królowie, łatwo się kochają a zapominają łatwiej jeszcze. Szkoda, że pan wasz innej sobie gładkiej twarzyczki na tych dni kilka nie znalazł, któraby się łatwiej dała ująć. Nie jestem niedoświadczoną dzieweczką! — wierzcie mi — nie mam ochoty być igraszką na dni kilka, choćby największego monarchy.
Rawa tym obrotem rozmowy zmięszał się trochę.
— Pan też mój — rzekł po namyśle — nie
- ↑
Błąd w druku; powinno być – drzwi.
