łamali, nie zgadniecie; to próżno. A że ja coś wiem... to jak Bóg Bogiem prawda, i że wam, zdrajcom, kobiet zwodzicielom, nie powiem, to też prawda!!
W nadziei wydobycia z niej tej tajemnicy, Rawa stał się czulszym, nadskakującym, rozmiłowanym na nowo; dziewczę zrozumiało dobrze cel jego i wyśmiało niezręczność.
— Jeśli myślicie, że się wygadam za darmo! ho ho! mylicie się srodze...
— Cóż? myślicie sprzedać tajemnicę? no — to mówcie, co chcecie za nią?
— Za pieniądze jej nie dam! — odparło dziewczę[1] — A wreszcie kobiety mi żal...
— Bałamucicie mnie tylko — zawołał Rawa[2] — Nie wiecie nic, dla tego i powiedzieć nie możecie.
Zonia uderzyła się w piersi.
— Że wiem, na tom przysiądz gotowa...
Łamał głowę Kochan, sposobu z nią nie było.
Po kilku dniach, naparł znowu.
— Mówiłaś, że tajemnicy twej nie dasz darmo i że jej za pieniądze nie sprzedasz, cóż za nią chcesz?
Zonia popatrzała mu w oczy.
— Ożenisz się ze mną? — zapytała. — Ale, nie żaden Opat z Tyńca ślub nam będzie dawał, tylko na zamku w obec wszystkich albo Biskup lub kto tu z nich najstarszy, w biały dzień...
Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom III 104.jpeg
Ta strona została uwierzytelniona.
