Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom III 150.jpeg

 Poruszył ramionami.
 — Pochodzenie jej — przerwał Suchywilk.
 — Nie przeszkodziło — podchwycił król — być najpiękniejszą w świecie niewiastą. Słaby jestem i nie taję grzechu mojego...
 Ludzie mogą kamieniem rzucać na mnie, nawykłem do pocisków...
 Ks. Suchywilk stał, nic nie mówiąc, i błagając go oczyma. Król zbliżył się i uścisnął go.
 — Ojcze, rzekł — zostawcie to spowiednikowi mojemu, proszę...
 Z westchnieniem, nie mówiąc już więcej, ks. Suchywilk pokój królewski opuścił.
 Kaźmirz powołał Kochana, kazał podać płaszcz, iść za sobą, i nie mówiąc, dokąd się wybrał, zamek opuścił.
 Godzina była późna — pomimo to przez zasunięte okiennice w domu Esthery światło widać było. Piękna gospodyni, strojna z całym przepychem, który lubiła, a było jej z nim do twarzy, od dawna oczekiwała na króla. Jak zawsze, napój mu najulubieńszy, przysmaki, o których wiedziała, że mu były najmilsze, woń nawet w komnacie dla niego dobrana, starannie przygotowane były. Esthera z tym instynktem serca, które odgaduje co ukochanemu miłem być może w najmniejszych drobnostkach, chwile, które u niej przepędzał, starała mu się uczynić wytchnieniem rozkosznem. Jej ubiór nawet zastosowywał