Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 059.jpeg

aby swych mieszczan nie raził przepychem, którego im zażywać nie było wolno.
 Przepisy ówczesne, surowe dosyć, wzbraniały im zbytku wszelkiego w sukniach, u stołu, przy weselach, stypach, obchodach chrzcin i zabawach.
 Tak on, jak nieboszczka żona jego, dzieci i wnuki, gdy do kościoła szły, albo się w ulicy pokazywały, starali się do innych mieszczan podobnie odziewać, choć żaden z nich, ani Awileje, ni Wigandy, Bochnery, Kempowie, ani Keczerowie z Wierzynkami się mierzyć nie mogli.
 Miklasz ich przecież panami bracią nazywał, choć ziemianie jego też swoim bratem mieć chcieli.
 Gdy Kochan Rawa przybył do dworu pana Wierzynka, właśnie ów w kożuszku i kołpaku futrzanym stał w podworcu, spoglądając na sanie, które ze skrzyniami wielkiemi, kupi pełnemi, dnia tego nadążyły z Niemiec do Krakowa.
 Zobaczywszy Rawę, którego król często posyłał z ustnemi poleceniami, pospieszył doń Wierzynek z dobrodusznym swym uśmieszkiem na ustach.
 — Bóg z wami! z Zamku? cóż mi niesiecie? zapytał, witając go uprzejmie.
 Kochan stał, nic dobrego nie dozwalając się domyślać, piękna jego twarz chmurną była.
 — Macie li czas, do izby z tem iść musimy? odparł gość — aby wiatr słów naszych nie poniósł, gdzie nie trzeba.