Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 094.jpeg

grzeszną pobłażliwość dla władzy świeckiej na frymarki się puszczają...
 Zły przykład może zgubne wydać owoce. Co kościół raz dostał, to mu odebranem, zamienionem być nie może — jest nietykalnem.
 Spojrzał na króla, na którego twarz rumieniec nawet nie wystąpił.
 — Szanuję ja kościół, wiernem jestem dzieckiem Rzymu, lecz w sumieniu będąc spokojnym, opierając się na umowie, gotówem z tem i do Rzymu — a dóbr oddać niemogę, bobym się na pośmiewisko wystawił.
 — Więc wolisz wasza miłość mnie narazić na nie! oburzył się Bodzanta...
 Grozicie mi Rzymem? ja też do niego znam drogę!!
 Ton jakim to mówił biskup, był zaczepny, grożący, niewłaściwy do króla, Kaźmirz też nie odpowiedział nic.
 Sparł się na ręku, twarz zwrócił do mówiącego wypogodzoną — słuchał...
 Biskupa chłód ten drażnił i do gniewu pobudzał.
 Król więc nawet uniewinniać się, nawet łagodzić go nie chciał!!
 — Nie z jednem tem przyszedłem do was, miłościwy królu — czekałem długo, milczałem nadto, sumienie obciążone mam... któż wam powie prawdę, jeżeli nie ojciec duchowny, nie ja??