Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 105.jpeg

znajdował, powiedzieć można, iż upojeniem jest, możeby to najlepiej go malowało. W upojeniu posłannictwem tem, odziany w komżę i stułę, z krzyżem w ręku, sam jeden, blady, stanął ks. Baryczka w sali wielkiej, poprzedzającej izby króla.
 Wiedział, że tu miał nieprzyjaciół, że mu może nawet przystępu do króla bronić będą. Od progu spotkały go wejrzenia urągliwe, dumne — złośliwe.
 Nic go to nie obeszło.
 Odwracano się od niego, nie chcąc widzieć
 Śmiało postąpił ku Dobkowi Bończy, który był najbliżej i na głos się odezwał.
 — Oznajmijcie o mnie królowi. Przychodzę przysłany przez Biskupa, w poselstwie od niego.
 Dobek ani żaden ze stojących w pobliżu, nie odpowiedział mu z razu... Zbyto go milczeniem. Powtórzył dobitniej i głośniej jeszcze toż samo.
 Od niechcenia Przedbór Zadora, zdala rzucił za całą odpowiedź.
 — Z królem się widzieć nie można.
 — Zatem czekać tu będę, i nie poruszę się ztąd, aż godzina przyjdzie... — odparł Baryczka...
 Nastąpiło milczenie.
 Potrzeba było męztwa, aby wśród dworu młodzieży szyderskiej, wejrzeń pogardliwych, gwaru umyślnego, potrącania, wytrwać na stanowisku.