Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 110.jpeg

oczekując słowa, gdy Kaźmirz bliżej jeszcze się ku oknu przysunął, i jakby coś w podworcu widział, co go najmocniej zaprzątało, cały się tam pochylił.
 Ks. Marcin zawahał się nieco, potem krokiem śmiałym zawrócił do drzwi, i pomiędzy rozstępującemi się dworzany nazad do pierwszej izby wszedł...
 Otarł się prawie o stojącego przy progu Kochana, który go za rękaw komży pochwycił.
 — Com ci przyrzekł, to dotrzymam! rzucił mu w ucho. Zginiesz, klecho!
 Baryczka nie zdawał się słyszeć groźby, modlił się, i powolnie nazad do zakrystji iść począł. Zdala za nim gawiedź ciekawa krocząc, przeprowadziła go aż do drzwi kościelnych, w których zniknął.
 Wprost przed wielki ołtarz podszedłszy, kląkł się modlić.
 Z niecierpliwością i niepokojem oczekiwał powrotu jego biskup. Dłuższy, niż się spodziewano, czas upłynął, nim się zjawił z twarzą posępną Baryczka.
 Spojrzeli na siebie — Bodzanta czytał w jego twarzy...
 Sił zabrakło mężnemu szermierzowi na opowiedzenie smutnej wyprawy swojej, wyczerpały się one bezsennością, modlitwą, samem tem wy-