Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 125.jpeg

się pana z powrotem lada chwilę. Nigdy się ks. Marcin nie spóźniał zbytnio, bo codzień mszę św. odprawiając, wedle przepisów, przed północą, zasypiał, a długie wprzód odmawiał modlitwy.
 Spóźnił się tego dnia bardzo, ogarek się dopalał. Janczyk coraz niespokojniejszym być zaczynał. Miarkował, jak inni, nawykli obchodzić się bez zegarów, iż godzina była północy blizka, a opóźnienie bezprzykładne.
 Na lada szelest w domu wybiegał z ogarkiem do sieni, przysłuchiwał się. Wszyscy księża z dawna już byli popowracali, ks. Baryczki nie było. Janczyk modlił się już ze strachu. Wypadek był tak nadzwyczajny, iż chłopiec ku północy, nie mogąc wytrzymać, zapukał do drzwi sąsiednich, do ks. kanonika Andrasza, który zazwyczaj do późna się nad księgami zasiadywał.
 Ks. Andrasz był średniego wieku człek, wesołego usposobienia, umysłu swobodnego, lecz z chłopcami udawał zawsze surowego, łajał i gderał, śmiejąc się razem. Nieobawiano się go najmniej i Janczyk poufalszym z nim był, niż z innymi, choć go za czuprynę i uszy targał.
 Grubym głosem, gderliwym, ozwał się czuwający jeszcze ks. Andrasz, łając już zawczasu, choć jeszcze nie było za co...
 Janczyk wszedł.
 — Czego się ty po nocy włóczysz, jak mara?
 Słów tych ledwie dokończywszy, ks. Andrasz