Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 136.jpeg

Jedźcie do Poznania lub Gniezna, do wuja mojego, tymczasem.
 Król skinął głową i przerwał krótko.
 — Dziś? jutro?
 — Z rana jedźcie, rzekł Suchywilk.
 — Wy ze mną? — dodał król, pytając i prosząc razem.
 — Jadę — odparł ks. Jan.
 Kochan milczał, nieustępując.
 Kaźmirz się zwrócił ku niemu.
 — Rozkaż natychmiast, aby się gotowano do podróży...
 Była to odprawa dana ulubieńcowi, który wyjść musiał.
 Gdy się oddalił, królowi jakby ciężar spadł z serca.
 — Nie darmo przysłowie powiada, że Boga prosić trzeba, by nas od przyjaciół bronił, a od wrogów człowiek sam łatwiej się uchroni. Kochan uczynił to z miłości ku mnie, pewien jestem, innej nie miał pobudki, i oto ja... brzemię tego występku dźwigać będę musiał.
 Westchnął.
 — Wiecie — dodał łagodnie — iż krwi chciwym nie byłem i nie jestem i pogardą zbywam tych, co mi szkodzić chcą... Nie dałem ani półsłowem żadnem pobudki do tego... nie winien jestem. Mamże dla popełnionej zbrodni wyrzec