Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom IV 069.jpeg

 Ulubieniec potwierdził głową.
 — Ale od czegoż rozum? — rzekł, uśmiechając się. Człek możny, koło niego tałałajstwa różnego dosyć, zbóje wszyscy, jego nie wyjmując, ale dla Panoszy wszystko to lekkie, byle chciał, będzie wiedział jak go osaczyć i napędzić do jamy.
 Panosza na to nie dał żadnego znaku, zmarszczył się trochę wojewoda.
 — Gadaj bo — odezwał się — coż ty myślisz?..
 Ruszył ramionami spytany — i nie rychło bąknął.
 — Co trzeba... to trzeba, a sprawa...
 Nie dokończywszy, głową począł rzucać i oczy w podłogę wlepił.
 Nastąpiła chwila milczenia.
 Panosza zdawał się szukać w sobie tego co mu czynić wypadało.
 — Ojcze — rzekł po namyśle krótko, dajcie mi się rozwiedzieć. Hm?
 — Idź, jedź, bierz kogo chcesz... odparł wojewoda, a powracaj mi prędko z językiem...
 Posłyszawszy to sługa, pokłonił się, mruknął — pojmuję — i odszedł.
 Wojewoda, zwierzywszy mu sprawę, trochę się uspokoił. Wieczorem, choć noga dolegała, dawszy ją sobie obwiązać, o kiju wyszedł do jadalni, bo mu się w komnacie ciasnej i bez ludzi nudziło.