Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom IV 124.jpeg

 Król był tak poruszony, iż mówić przestał na chwilę.
 Ślepiec stał namarszczony, chciwy posłyszenia, o co chodziło.
 Nie mogąc doczekać rychło reszty mowy królewskiej, odezwał się głosem suchym pedagoga.
 — Obraza majestatu królewskiego, choćby tylko przedsięwzięta, a nie spełniona, jest obrazą Boga, którego pomazańcem i zastępcą jest każdy monarcha na ziemi. Kara główna... śmierć!!
 — To mało! — zawołał król uderzając o stół ręką.
 — Rodzaj śmierci może monarcha sam naznaczyć... wedle stopnia winy, — rzekł sędzia.
 — Wina większą być nie może nad popełnioną przez tego złoczyńcę, — odparł Kaźmirz. — Obsypałem go dobrodziejstwy, przebaczyłem mu wielekroć. Świeżo przekonanemu o zabójstwo darowałem życie.
 — Maciek Borkowicz? — spytał cicho Ślepiec.
 — Imieniem tem ohydnem ust sobie kalać nie chcę... — podnosząc głos począł król.
 Stało się milczenie na chwilę.
 Sędzia z oczyma wlepionemi w podłogę, zamyślony, ważył co powiedzieć miał. — Król czekał.
 — Pomnij, — wtrącił, — że nietylko zdrajcą go dziś uznaję, czemu niedawno wierzyć nie chciałem, lecz... na królowej cześć potwarz śmiał rzu-