Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 025.jpeg

zamilkł nieco — ojcze mój, ja nie mam miecza twojego, ani dłoni twej...
 — Da ci je Bóg, gdy będzie potrzeba — przemówił król — nie miecz wojuje, ani ludzka dłoń, ale wola i opieka Boża. Spełni się wszystko, jak on postanowił. Ty, ty kleić i spajać musisz, co rozerwały wieki, żelazną wiązać obręczą... miłością ożenić, prawem zjednać...
 Ostatnie słowa wyrzekł gorąco i znużony nagle mówić poprzestał. Zdala ujrzał stojącą z głową zwieszoną królowę.
 Wpatrzył się w jej postać smutną i wejrzeniem żegnali się długo.
 Jadwiga stała chwilę, i milczeniem króla odprawiona, odeszła. On mówę odzyskiwał tylko dla syna.
 — Bóg z tobą — rzekł — on dla mnie czynił cuda, on przezemnie słabego i małego stworzył znów królestwo, które do potęgi wielkiej urośnie...
 Dziś ta stara szata królewska poszarpana na skrajach, zszywać ją trzeba, odbierać obcięte kawały, wojować, na straży stać i łatać, aż płaszcz z niej będzie pański... Bóg wielki tworzy z niczego i przez małych.
 Po krótkiem milczeniu szepnął cicho.
 — Błogosławię!
 Głos zamierać się zdawał, oczy się przymykały. W tem wpośród ciszy szelest dał się sły-